Zależało jej, by kobiety mogły wykonywać zawód farmaceuty, godnie pracując we własnej aptece, tak jak lubią. Jednoczyła środowisko, dbając o zdrowe relacje między aptekarzami, farmaceutami i pacjentami. Pragnęła zmienić obraz farmacji i dla tej sprawy się poświęciła. Zdobywając tytuł magistra (przeznaczony tylko dla mężczyzn), udowodniła, że wystarczy spojrzeć śmiało w przyszłość, aby zdobyć obszary wcześniej niedostępne.
Antonina Leśniewska, Patronka Muzeum Farmacji w Warszawie, urodziła się w 1866 roku. Do końca XIX wieku istniało przekonanie, że kobiety nie są w stanie zapoznać się z wiedzą farmaceutyczną w taki sposób, aby ją pojąć. Każdy, kto chciał zostać farmaceutą, musiał w pierwszej kolejności zająć się praktyką (a nie jakby mogło się wydawać – teorią), a to wymagało wcześniejszego odbycia stażu.
W przypadku kobiety staż taki musiałby zatwierdzić właściciel apteki, a to wiązałoby się z rewolucyjną zmianą. Zmianą, której każdy aptekarz się bał. Istniał również zakaz prowadzenia praktyk koedukacyjnych, co było dodatkową przeszkodą. Leśniewska marzyła o tym, aby kierunek farmacji był dostępny również dla kobiet, by była to nauka nie tylko dla mężczyzn, a edukacja miała miejsce na uniwersytetach. Leśniewska walczyła nie tylko o los kobiet, a także całej farmacji w ogóle.
Udało się – jako pierwsza kobieta, Leśniewska zdobyła tytuł magistra farmacji. W Petersburgu otworzyła pierwszą żeńską aptekę, zatrudniając w niej jedynie kobiety. Organizowała kursy przygotowujące do egzaminu na stopień prowizora i uczestniczyła w stworzeniu „Domu Studentek Farmacji”, gdzie kobiety mogły w łatwiejszy sposób kształcić się na farmaceutki.
Prekursorka w męskim świecie
Krewni próbowali odwieść Antoninę od fantazji o farmacji; sprzyjał jej tylko ojciec. Skutecznie namówił on swego przyjaciela, lekarza prowadzącego aptekę, by dokonał rewolucyjnej zmiany i przyjął Leśniewską na staż.
Jednak, aby móc zakończyć edukację i rozpocząć praktykę w aptece, Antonina musiała wcześniej ukończyć kurs łaciny, który odbywał się tylko w męskim gimnazjum. Wydarzenie to dla szkoły okazało się wydarzeniem bez precedensu. Na każdym etapie edukacji Antonina wykazywała się ogromną determinacją i niesamowitym pędem do zdobywania wiedzy. Kształcąc się w zakresie farmacji, jednocześnie pracowała jako guwernantka.
Chociaż Antonina nie była pewna swoich umiejętności, okazały się one wystarczające dla grona pedagogicznego. Dyplom prowizora zdobyła w roku 1897, a trzy lata później – dyplom magistra farmacji w Akademii Wojenno-Medycznej w St. Petersburgu.
Po zakończonych studiach Leśniewska otworzyła pierwszą żeńską aptekę, a przy niej – szkołę farmaceutyczną dla absolwentek szkół średnich. Wprowadziła także 7-godzinny dzień pracy oraz system 2-zmianowy. Z determinacją walczyła o prawa kobiet, aby mogły wykonywać zawód farmaceuty, jednocześnie godnie pracując.
Również z inicjatywy Leśniewskiej powstało Towarzystwo Doraźnej Pomocy Kobiety Polskiej, opiekujące się jeńcami w obozach syberyjskich. W ramach działalności utworzyła m.in. schronisko dla repatriantów w Ciechocinku, a także schronisko dla dzieci chorych na gruźlicę. W roku 1933, jako pierwsza Polka, uzyskała koncesję na otwarcie apteki w Warszawie przy Marszałkowskiej 72.
Determinacja jest kobietą
Antonina Leśniewska zmarła w roku 1937. Jej ogromne starania i niesamowita determinacja sprawiła, że dziś kobiety mają wybór i mogą pracować jako farmaceutki. Pamiętajmy jednak, że nie tylko Antonina Leśniewska miała na to ogromny wpływ – choć ona oczywiście jako pierwsza. Jadwiga Sikorska, Stanisława Dowgiałło i Janina Kosmowska to kolejne niesamowite osobistości, dzięki którym apteka stała się naturalnym miejscem pracy kobiet.
Dziś nadal boimy się zmian, jednak jak świetnie pokazuje historia, nie należy – są one podstawowym elementem życia. Gdyby nie zmiany, stalibyśmy w miejscu, nie rozwijając się i nie osiągając coraz to nowych sukcesów.
Źródło: sukcesjestkobieta.pl/pierwsza-polka-w-aptece/
